Als het LEVENSVUUR gedoofd is

maandag 7 april 2025

Op 2 april jl. stond ik helaas op de uitvaart van mijn lieve schoonvader. Mijn schoonmoeder had me gevraagd iets te zeggen. Ik was verrast, haar verzoek overviel me. Vanuit mijn plek als schoonzoon, voelde ik nl. terughoudendheid. Ik merkte dat ik haar toestemming nodig had om iets te mogen zeggen. En die kwam. Wat een kado.

In de dagen voorafgaande aan het overlijden kwam dé brief in mijn op. Zou ik hem nog hebben? De belangrijkste brief van mijn leven. Ik ben in oude dozen met foto's, brieven en kaarten gedoken en kwam vooral veel foto's tegen van mijn studententijd. Na drie dagen zoeken, vond ik de brief. Het was op de de laatste avond dat hij leefde. Wat een kado.

Ik heb de dagen tot de uitvaart vele gedachten en herinneringen met me laten meereizen. Gedachten over welkom heten, hechten, intimiteit, verlies, rouw én betekenisgeving. Maar vooral over LEVENSVUUR. Ik pakte het boek van Piet Weisfelt erbij en vond dat laatste stukje inspiratie. Onderstaand enkele alinea's die ik graag wil delen.

"Ik begin en eindig met iets te zeggen over jouw levensenergie, jouw levensVUUR. LevensVUUR is voor mij de eigen energie die zich verbindt met het VUUR van anderen. En daarin was jij voor mij een voorbeeld. Jij kon je als geen ander verbinden met het VUUR van anderen. Ongeacht rang, ongeacht stand en ongeacht kleur. Op iedere verjaardag, op ieder feestje, op iedere borrel of bijeenkomst maakte je de verbinding met velen."

"Op woensdag 26 maart jl. om 12.52 uur mocht ik aanwezig zijn bij het uitblazen van je laatste adem, jouw levensVUUR werd gedoofd. Je ziel verliet jouw lijf. Een intens verdrietig moment dat ik altijd zal koesteren."

"Lieve Jacques, voor mij was je als een tweede vader. In meerdere opzichten. Bijna precies 25 jaar terug deed ik mijn afstudeerstage in Zweden en had besloten jouw dochter Anniek ten huwelijk te vragen. Ik voelde de noodzaak dat ik, middels een brief, eerst toestemming van jou (haar vader) nodig had. Dan zou ik mij helemaal vrij voelen om haar te vragen."

"En dan op 11 april is er post…. Het is DÉ brief waar ik al 4 weken op wacht. Ik laat de woorden één voor één binnenkomen. De volgende alinea geeft het verlossende antwoord…

“Harry, we kennen je als een spontane, super levendige, opgewekte, gevoelige knaap, die af en toe een zetje in de rug nodig heeft. We zien in jou een fantastische partner voor Anniek….bij ons zijn geen beletselen bekend die jullie geluk in de weg zouden kunnen staan…..geniet van de toekomst, wij zijn er van overtuigd dat jullie er iets van gaan maken. Laat ons daarin delen. Uiteraard heeft het leven ook minder prettige kanten, ben daarop bedacht en laat je niet uit het veld slaan.”

"Jouw brief, jouw steun, jouw zetje, jouw dochter hebben er niet alleen voor gezorgd dat mijn LEVENSVUUR sterker is gaan branden maar dat jouw LEVENSVUUR verder brandt in drie nieuwe prachtige LEVENSVUREN, onze kinderen. Samen met hen blijven we dit met Ad delen. We laten ons niet uit het veld slaan."

Rust zacht!