VONKEN en MOEDERS

maandag 13 januari 2025

Vandaag 13/1/2025 is mijn enige echte moeder jarig

Rientje Sonnenschein van Bottenburg.

Ze is vandaag 72 geworden. Of zoals we dat op aarde zeggen: zou 72 zijn geworden. De vrouw die samen met mijn vader Bart Sonnenschein op 10/6/1976 om 11.00 uur ‘s ochtends mij letterlijk de buitenwereld in bracht. Maar daar ging wel iets aan vooraf.

Eén van haar eicellen besloot ergens eind augustus/begin september 1975 een zaadcel van mijn vader toe te laten om mijn leven te starten. Bizarre gedachte. 

In mijn VUURlezingen en aan mijn kampVUREN vertel ik vaker het verhaal hoe een VUUR start met VONKEN. De parallel met VUUR is nl zo voordehandliggend. Om een VUUR te maken gebruik ik vonkenstaal en tondel (zie foto). 

Tondel is vakjargon voor brandstof dat klein en vatbaar genoeg is om samen met één VONK tot een kleine VLAM te worden. De VLAM is nog klein en kwetsbaar, en heeft bescherming en volledige aandacht nodig om te groeien. Dit is echt de start van een VUUR. 

Zo is dus de parallel te trekken met de start van ons leven. Wist je namelijk dat wetenschappelijk onderzoek heeft aangetoond dat het moment dat de eicel beslist de betreffende zaadcel toe te laten om een embryo te vormen, gepaard gaat met VUUR, in hun taal “a flat of light”. Er komt dus energie, hitte vrij. Wel 2 uur lang! Er wordt gesproken over “The tiny 'fireworks'……to last for about 2 hours after fertilisation”. (Zie comments voor volledige artikel).

Vanavond kijk ik naar de hemel.
Hij is verlicht. Maximaal verlicht! Het is volle maan. 100%!. De maan, La Luna, staat in vele oeroude stromingen symbool voor het vrouwelijke, de Moeder. Hoe symbolisch, vanavond in al haar glorie aanwezig.

Vanmiddag maakte ik een wandeling om onze boerderij. Ik stond stil bij haar. Tijdens de zonsondergang vroeg ik haar om een teken te geven. Iets wat ik eigenlijk nooit deed. Stemmen in mijn hoofd die dat echt belachelijk vinden. En ik luisterde naar ze. Terwijl dit gaat over een niet-weten, het onderbewuste, betekenisgeving. Iets wat zo’n waarde is in mijn leven. Ik liep met mijn hand op mijn hart de windrichtingen af, dankte haar en mijn vader en liep verder. Na een paar stalken lag voor me op de grond een bolster van een beukennoot. Ontelbare stekels. Niet uitnodigend om hem op te rapen. Toch deed ik het. Maakte heel voorzichtig hem open. En tot mijn verbazing zag ik een hart van klimop in de bolster (zie foto). Mijn hart maakte een sprongetje. 

Vandaag ben ik 48 en ongeveer een half jaar. Precies zo oud als zij op deze aarde heeft geleefd, ben ik nu. Jaren was ik bang voor deze leeftijd. Ga ik haar overleven, of treft mij hetzelfde lot. Die angst heb ik inmiddels kunnen omarmen. Hij is er, maar ik vier het leven. Zeker vandaag. En eer haar. 

In de wetenschap dat het allemaal begon met een VONK . En het het begon allemaal met mijn moeder (en vader). 

Begin feb. kun je op één plek vinden wat ik doe. Eerder interesse? App of bel me…

Aho.